Spotkanie poetyckie z Markiem Kazimierzem Siwcem pt. „Ludzie stuprocentowi” oraz z Maciejem Krzyżanem pt. „Wiersze użyte i inne”

Marek Kazimierz Siwiec

Ludzie stuprocentowi

Ludzie
piwni – kilka może nieco więcej procent
nasyconych bursztynem słońca
winni – kilkanaście procent
białych słomkowych różowych spienionych czerwonych
nalewkowi – niechby i kilkadziesiąt
finezyjnych wiśniowych śliwkowych orzechowych
hyćkowych na kwiatach czarnego bzu
na owocach nie do policzenia
wódczani – tu procent jasny dobrze określony 40
spirytusowi – dobijają do setki
wspaniałym haustem na pełnych
powietrza płucach

poeta wysmakowuje z niesmaków
złości zapiekłej goryczy
te wszystkie barwy zapachy smaczki

bo człowiek winien być stuprocentowy w swoim
dążeniu i odkrywaniu głębi
w której się skrywa
a nie w procentach racji czy prawdziwości przekonań
prawo – lewo – tęczowo skrętnych …

*     *     *

Światło, w końcu, otwiera Jej po-wieki na życie w wieczności. Czy takie życie w ogóle istnieje? Ta myśl, głębokie pragnienie o sile żarliwej modlitwy, aby w Jej martwym ciele otworzyły się powieki, jest w istocie prośbą o ożywienie. Zmartwychwstanie. Zupełnie tak, jakbyśmy słyszeli słowa: „Niech to wydarzy się teraz, a nie kiedyś, na końcu czasu – jak obiecuje Biblia”.

Hanna Strychalska

*     *     * 

Udało się poecie stworzyć cały niezwykle frapujący świat poetycki, który imponuje rozległością i głębią motywów. I jest to świat kompletny, pozwalający czytelnikowi poruszać się pośród fundamentalnych dla naszego życia pytań. Siwiec pyta śmiało o sens życia, o śmierć, o wspólnotę ludzkiego losu. Jest on przede wszystkim poetą owych pytań i przeklętych problemów człowieczeństwa.

Krzysztof Derdowski

*     *     *

W poezji Marka Kazimierza Siwca nie ma namiętności, gorączki uczuć, ich gwałtownej erupcji. Jest „szkiełko i oko”, chłód, który ma przewagę nad romantycznym szaleństwem. To rozum odczytuje sensy, a nie wyobraźnia. To poezja zimnej analizy uczuć.

Piotr Cielesz

Maciej Krzyżan

lichtarz

… imię Hektora … przetrwa
baszty Ilionu (Z. Herbert)

strzegący stołu stary lichtarz zapowiada się
na nieśmiertelny zimny metal
obojętny przetrwa upadek troi
i przebiegłego odysa wracającego do itaki

strzegący stołu stary lichtarz trwalszy
będzie nad okaleczony język którym
próbuję wyrzucić z siebie nieudolnie
wszystkie wyświechtane słowa

*     *     *

„Czytając wiersze Macieja Krzyżana mam wrażenie, jakbym oglądał malarskie dzieła mistrzów miniatury. Poeta opowiada o świecie – i o sobie – precyzyjnie, rzeczowo i zwięźle. Nie kryje wzruszenia, ale potrafi być dyskretny. Pisze o rzeczach i zjawiskach zwyczajnych, które wcale zwyczajne w jego zobaczeniu nie są. Poezja intensywna, mądra i subtelna. Silnie zakorzeniona w tym, co jest.”

Piotr Szewc

*     *     *

„Mnie Krzyżan kojarzył się kiedyś z dykcją i poetycką filozofią Miłosza. Teraz widzę, że poeta rozpisuje na kolejne tomy swój prywatny, bardzo osobisty „traktat moralny”. Bo o czym traktują te wiersze: o Bogu i ludzkich zaniedbaniach, o godnym, godziwym życiu, o rodzinie – powinnościach wobec rodziców i wobec własnych, dorosłych już dzieci, miejscach w przestrzeni, w których dostrzegamy siebie, nazywamy nasze uczynki po imieniu, o wyborach, podejmowanych każdego dnia, o pracy i o poezji”.

Krzysztof Lisowski

*     *     *

„Wiersze te wyrastają z codzienności, Krzyżan powszechne w sumie doświadczenia zapisuje w oryginalny sposób, przyjmując właściwą sobie perspektywę uważnego obserwatora, i uczestnika, wyczulonego na detal, szanującego każde słowo i dyskretnego.”

Jarosław Petrowicz