„Na strunach Słowa” – spotkanie poetyckie poświęcone Jadwidze Tyrankiewicz (1923–1997)

* * *

Wyjmij kamień
Z serca
Okaże się
Że masz skrzydła.

* * *
„(…) forma poetycka, którą operowała (…) Jadwiga Tyrankiewicz, lokująca się pomiędzy aforyzmem i wierszem, staje się ostatecznie w późnej twórczości poetki całkowicie surowym już zapisem „myśli”. Bez upiększeń, bez niepotrzebnych gier słownych (…).

(…) Być może droga, którą przebyła J. Tyrankiewicz poświadcza fakt sukcesywnego odchodzenia od sztuczności sztuki ku <myśli> - myśli nagiej, odartej ze słów zbędnych, ujętej w niepowtarzalną formułę. Wszak istotą dzieła jest to, że nie da się ująć i n a c ze j tego, co zostało wyrażone w taki a nie inny sposób. Można by nazwać utwory Tyrankiewicz medytacjami, zadumaniami – lecz to jest środek. Ważniejszy jest cel – myśl. Kiedy czytam utwory Jadwigi Tyrankiewicz, nie ma dla mnie decydującego znaczenia ich ostateczny kształt formalny czy sposób utrwalenia refleksji. Mniejsze znaczenie ma sam tekst (jako specyficzny organizm językowy), gdyż ważna jest przecież osobowość, wyczuwalnie p e ł n a w tym wypadku osobowość, która za nim stoi. I to, co ma poetka do powiedzenia. Ważna jest myśl. (…)”

„ (…) Pesymizm czy sceptycyzm? Taka wizja człowieka, jaką prezentuje Jadwiga Tyranliewicz w swojej poezji, wyrażona zostaje językiem profetycznym. Unikanie wielosłowia, redukcjonizm, nieustanne powracanie do Słowa-objawionego, Słowa-natchnienia, Słowa-drogowskazu, daru porządkowania własnego istnienia wśród pierwotnych żywiołów – rodzi w czytelniku pytanie o podłoże światopoglądu poetki. (…) Gra z językiem w liryce autorki Na najbliższej drodze, gra brzmień i barw, nastrojów i motywów, to w rzeczy samej pytanie o szansę indywidualnego docierania do prawdy własnej o świecie. Burzenie języka i budowanie go od podstaw - jest próbą poszukiwania własnego głosu, elementarnych znaczeń i pojęć zapisanych w człowieku przez świat i życie. (…) ”

Robert Mielhorski