Spotkanie poetyckie z Markiem Kazimierzem Siwcem pt. „Różo wybuchaj w murze”

„Sygnatura”  Marka Kazimierza Siwca

Najnowszy tom Marka Kazimierza Siwca zatytułowany ”Sygnatura” jest znakomitą kontynuacją, jakby rozwinięciem i kondensacją motywów i konkluzji kilku wcześniejszych zbiorów. Myślę tutaj choćby o „Żyłce”, „Blasku”, ale także „Przyjaźni”. W wielu miejscach do tych wcześniejszych dokonań poety-filozofa nawiązuje w sposób bezpośredni, ale i bardziej ukryty, wymagający uważniejszej lektury.

 Jest więc „Sygnatura” opowieścią (bo przeważa w niej żywioł lirycznego opowiadania) o złu XX-wiecznych totalitaryzmów dopełniającym się dzisiaj, w trzeciej dekadzie wieku XXI, zbrodniczą wojną u naszych wschodnich granic. Jest opowieścią o cierpieniu jednostki, ale i opowieścią o próbie ocalenia człowieczeństwa w obliczu tego zła. Ocalenia pojedynczości i jedyności istnienia wbrew Historii toczącej się ku zagładzie. U Autora znów tak charakterystyczne odwołania do kultury i sztuki starożytnej, do mitologii, co sytuuje Go i ten tom w kręgu choćby spuścizny Zbigniewa Herberta i przywołuje duchową obecność greckich klasyków – Konstandinosa Kawafisa i Jorgosa Seferisa.

Jest także „Sygnatura” w swej odsłonie drugiej opowieścią o artystycznym dojrzewaniu, pytaniem o wartość tego dojrzewania, o artystycznych marzeniach i ambicjach, o przyjaźni wreszcie tak pięknie ujętej w tomie poświęconym przyjacielowi, Krzysztofowi Derdowskiemu.

 W gruncie rzeczy jest to więc tom o ocalającej mocy sztuki jako takiej (o czym zdaje się przekonywać Autor w ostatniej części tomu), wbrew złu i wbrew cierpieniu, o ocalającej mocy artysty/poety, wykuwającego Piękno i Prawdę w materii słowa niczym Michał Anioł posąg Dawida w marmurze:

„Sam
w tłumie.

Ma nad głową
słoneczny przebłysk
który uderza
wizją.

Ale tył głowy, plecy,
pośladki jeszcze nieodkute
z cienia
bloku
jasnego
marmuru.

Stoi bokiem
do niewidocznego przeciwnika
zmniejsza pole rażenia.

Głowa skręcona w lewo
w prawej dłoni
przy biodrze
trzyma kamień.

Teraz z nagłego półobrotu
rzuca nim
mocno i celnie

w okowy
zawały
lęków
w sercach
nas jeńców

kuje nim
jak młotem i dłutem
serce
piękna
wolności.

*

Masz wydobyć

z zaślepionego –
najbardziej własny
wolny
los.”

Z wszystkich tych powodów nowy tom Marka K. Siwca zasługuje na publikację. Jest bowiem ciekawym, artystycznie osobnym głosem w nigdy nieprzemijającej dyskusji o miejscu i roli sztuki oraz artysty w dziejach. Ale także osobistą, indywidualną „sygnaturą” Autora, którego warto czytać, z którym warto podejmować dialog.

Maciej Krzyżan