Spotkanie poetyckie z Markiem Kazimierzem Siwcem pt. „Przyjaźń”

*      *      *

Światło, w końcu, otwiera Jej po-wieki na życie w wieczności. Czy takie życie w ogóle istnieje? Ta myśl, głębokie pragnienie o sile żarliwej modlitwy, aby w Jej martwym ciele otworzyły się powieki, jest w istocie prośbą o ożywienie. Zmartwychwstanie. Zupełnie tak, jakbyśmy słyszeli słowa: „Niech to wydarzy się teraz, a nie kiedyś, na końcu czasu – jak obiecuje Biblia”.

Hanna Strychalska

Udało się poecie stworzyć cały niezwykle frapujący świat poetycki, który imponuje rozległością i głębią motywów. I jest to świat kompletny, pozwalający czytelnikowi poruszać się pośród fundamentalnych dla naszego życia pytań. Siwiec pyta śmiało o sens życia, o śmierć, o wspólnotę ludzkiego losu. Jest on przede wszystkim poetą owych pytań i przeklętych problemów człowieczeństwa.

Krzysztof Derdowski

Podmiotu mówiącego w tym tomie nie sposób nie skojarzyć z samym Autorem dedykującym swoje dzieło zmarłej Żonie i mającego do spełnienia w stosunku do Niej-umarłej ważną powinność.

Taki kierunek interpretacyjny zdaje się potwierdzać druga część książeczki zatytułowana „Eurydyka i Orfeusz”. Warto zauważyć, iż Eurydyka w tym zestawieniu pojawia się u Siwca na pierwszym miejscu, inaczej niż w znanym micie czy u noblisty Miłosza dotkniętego nota bene podobnym doświadczeniem utraty ukochanej. To właśnie Eurydyka jest w tym odwołaniu się do starożytnego mitu ważniejsza, to o nią i o miłość do niej chodzi, bo po jej odejściu jak po odcięciu drugiej połowy/.../Tylko niemądre dłonie/nie są w stanie/pojąć/dotyku pustki.

 Maciej Krzyżan