„…moje okno wychodzi na ulicę” – spotkanie poetyckie z Justyną Kubiak

Okno

Otwierało przestrzeń,
krajobraz domknięty
widokiem lasu.
Wydawało mi się,
jak każdemu dziecku,
że ten obraz jest wieczny.

* * *

Bohaterka wierszy Justyny Kubiak zdaje sobie sprawę, w jakim stopniu zanurzona jest w rytm i rutynę codzienności – pomiędzy świtem i zmierzchem próbuje jednak ją pokonać, choćby dzięki poezji zdobyć wiedzę o świecie niematerialnym, nienamacalnym, duchowym. Poetka pisze o sprawach banalnych i niebanalnych (przeważnie tych drugich), ale za każdym razem stara się odsłonić ich właściwy wymiar, przekazać świadomość własnego istnienia zatrzymującego się nad kategoriami bytu, niebytu, wiary, niewiary, śmierci, miłości, pamięci, sacrum... Sacrum obecnego na przykład za „ciemną zasłoną powiek”, w modlitwie. Sens ogólny powinien wedle intencji autorki (…) przekładać się na sens jednostkowy. Albo odwrotnie. W wierszach tych dostrzec należy ponadto zapis poszukiwania odpowiedniego dystansu do świata, nawet wówczas, gdy treść dotyczy spraw bardziej niż w innym wypadku osobistych, prywatnych. Relacja pomiędzy szczegółem i uogólnieniem wydaje się tu być wyrazem przyjętej przez poetkę metody poznawania istnienia, bytu, innych ludzi, samej siebie. To mądra, wyważona liryka, wyrastająca ze świadomości tego, czym dziś jest poezja, o czym pisze autorka w osobnym utworze; czym jest w obliczu mediów, Internetu, płynących zewsząd zagrożeń dla czystości słowa. Jaka jest jej zbawienna rola? Poezja sprawdza wartość zdarzeń osobistych, tego, co nam się przydarza; tak jak dzieciństwo, które uznaje się tu za miarę dla oceny egzystencji i teraźniejszości (dzięki powrotowi „wehikułem czasu”), traktuje jako metaforę fascynacji samym „odkrywaniem” świata oraz natury. (…)

Robert Mielhorski