Spotkanie autorskie z Grzegorzem Kalinowskim pt. „jak we śnie…”

Był wieczór, drugi już wieczór, kiedy nieznajomy na siwym koniu zatrzymał się przy nabrzeżu świętej rzeki. Niknący blask ledwo co odbijał się od lustra płynącej leniwie rzeki. Wicher ucichł. Światło gasło. Rozejrzał się dookoła. Oczy swe niebieskie, jak zwykle, miał zmęczone. Siedziba starców z niewiadomych przyczyn opustoszała.

Co się dzieje, czy ja śnię, pomyślał.

Nikogo tu nie było. Drzewa rosnące wzdłuż nabrzeża zdawały się martwe. To przypominało długi ciemny korytarz z uschniętymi gałęziami i martwymi pniami.

A gdzie starcy?

Odeszli. Wszyscy starcy odeszli. Albo rozsypali się w proch, który wiatr rozniósł po ziemi, rozniósł po morzach i oceanach, a może ich nigdy nie było, zdawała się szeptać święta rzeka, która trwała i trwała. Wracaj tam, skąd przychodzisz wędrowcze i wygnańcze w jednej osobie i zwróć komu trzeba pergaminowy rulon z zapisem nutowym, twoja misja jest skończona.                          

Nieznajomy przybysz po chwili wrzucił go do świętej wody.

I odjechał.

Grzegorz Kalinowski, fragment opowiadania jak we śnie

(…) moją uwagę jeszcze bardziej przykuwa proza Grzegorza Kalinowskiego pt. Talida. (…) to opowiadanie wydaje mi się prawdziwą perłą. Autor mistrzowsko odmalowuje scenerię, która jest nam znana, taka bardzo polska, idealna na letni wypoczynek, z lasem i skarpą porośniętą mchem, wpadającą wprost do płytkiego i mulistego jeziora. Rzadko spotykam się z tak kunsztownym opisem miejsca akcji, to takie spokojne, zwykłe miejsce, a w powietrzu wisi – niczym miecz Damoklesa – prawdziwy dramat. Używając terminologii szachowej, wydaje mi się, że autor tego mini-opowiadania jest arcymistrzem. I to naprawdę takim z wysokiej półki. Bo arcymistrzowie dzisiaj są różni, niektórzy obdarzeni genialną pamięcią, która gwarantuje im sukcesy, prawdziwi tytani pracy (…), ale o wyobraźni na stałym poziomie, brak oznak geniuszu spod znaku Roberta Fischera. A Talida to nie jest utwór spod znaku zagadki. Zagadkę można – poprzez trening pamięci – rozwiązać. Tutaj matematyczne równania muszą ponieść klęskę. To utwór spod znaku głębokiej tajemnicy o dziewczynce, która nad brzegiem mulistego i płytkiego jeziora przekazała swój sekret głównemu bohaterowi i potem zniknęła w otchłani. I nie będę dalej brnąć, powiem tylko, że na tej skarpie spadającej w stronę jeziora ktoś inny karty rozdaje, a „rozum” jest zdecydowanie w odwrocie. Talida to dziewczyna, która tajemnicę ma wplecioną we włosy i zabrała ją ze sobą, udając się w swoją ostatnią podróż. Tylko wrzosy smutno na nią patrzyły, a duże czarne ptaki fruwały nad jeziorem i jej grobem, głośno przy tym kracząc. Pewnego dnia płytkie i muliste jezioro zniknęło, tak jakby było w jakiś tajemny sposób powiązane z dzieckiem.

Bartłomiej Siwiec