Wystawa linorytów Jacka Solińskiego pt. „Płynność”, dedykowana ks. Janowi Sochoniowi

(…) Pierwsze wrażenie to szokująca pracowitość artysty. Jak on to robi, że pusta płaszczyzna staje się opowieścią ujętą w dziwny labirynt kresek? Myślę, że to dlatego, iż Jacek jest poetą. To znaczy rozumie co to poezja. Poezja to umiejętność skrótu, który ujmuje naraz różne rzeczywistości. Tę doczesną, obramowaną grubymi konturami krzeseł, stołów, ubrań, narzędzi. I tę drugą, a raczej – Drugą – rzeczywistość dostępną jedynie poprzez metaforę. Metaphero – to stare greckie słowo znaczy tyle co „przenoszę”, „przykładam”. Przenoszę znaki widzialne i przykładam je do rzeczywistości niewidzialnej. Z każdego z linorytów Jacka można by wysnuć opowieść, każdy z nich JEST opowieścią. (…)

Jarosław Jakubowski

(…) Myśląc o grafikach Jacka Solińskiego jak o wierszach, nie zaskakuje, że tak dobrze komponują się z różnymi poetyckimi światami, wypełniają i dopełniają tyle już wydanych tomów przez Galerię Autorską.Ich tłem czy też osnową jest czasem splątana materia linii falistych, które przypominają linie papilarne. Jeżeli prawdą jest twierdzenie pewnych służb, że linie te są niepowtarzalne i przypisane każdemu osobiście i nie powtarzają się nigdy, można mieć pewność, że ich niepowtarzalność niczym stempel serdecznego palca wskazuje na jedną tylko osobę rozpoznawalną po tym nieodwołalnie i pewnie.

Krzysztof Grzechowiak

(…) Bohaterowie Solińskiego są przytuleni do ziemi, jak do matki, rodzą się z niej i w nią, stopniowo, łagodnie wnikają. Wracając, po części, do swojego źródła. Zbudowani z tych samych okruchów rzeczywistości, co najbliższe im otoczenie i kosmos. Objęci zostali nieogarnioną przestrzenią, a ożywieni, przeznaczonym tylko dla nich, tchnieniem. Na własną miarę porządkują, zmieniają oraz tworzą życie i dostępny im świat. Postacie Jacka Solńskiego są całkowicie i starannie ubrane, a więc, w szerokim znaczeniu, zakryte przed innymi. Tradycyjnie skomponowane ubranie jest również wyrazem dbałości o formę. Tak w życiu, jak i sztuce. Ludzie ci, skupieni na własnym wnętrzu, są – jeśli można tak to ująć – wyraźnie dośrodkowi. Zamykają i przetwarzają w sobie fragmenty własnej egzystencji i poznanej rzeczywistości. Cały świat jest w nich, może więc dlatego, często, pokazani są w niezdefiniowanej przestrzeni, z jednym atrybutem działalności.  Próbują oni zrozumieć rzeczywistość, przeniknąć ją intelektem, ale naprawdę zależy im na choćby przelotnym „dotknięciu” Tajemnicy.

Hanna Strychalska

(…) Jego alfabet to także litery, tyle że ryte, a nie pisane, to znaki, ale będące również zapisem. W tym sensie jest dla mnie autor „Dnia, jak tchnienie wiatru” poetą linorytu. Mógłbym za Maryną Cwietajewą powiedzieć, że jak i ona jest całkowicie obojętny względem widzialności, co w żaden sposób nie obraża jego poczucia realności i tego, co określiłbym następującymi słowami – jego pościgiem za istotą tej Realności, której kostium jest większy niż sama tkanina widzialności. Realne bowiem to także niewidzialne, do którego odsyła nas fizycznie stawiany znak/zapis, stawiany przez fizyczną rękę rylcem lub rysikiem, ołówkiem lub długo(pisem). Zatem linorytnik z Bydgoszczy jest również linopisem stawiającym literę linii. (…)

Wojciech Kass