Otwarcie wystawy obrazów Anny Drejas pt. „Ćwiczenia z wyobraźni”

*     *     *

(…) Kobieta o mało zindywidualizowanych rysach twarzy i syntetycznie potraktowanej sylwetce, jest równocześnie najbardziej plastycznym motywem wyobrażenia. W pewnym sensie, jej powściągliwy opis znajduje odzwierciedlenie w wyważonym zastosowaniu środków malarskich. Artystka nie popisuje się warsztatem malarskim i niczym nas nie kokietuje. Ale widzimy, że ewidentnie dba o elegancję formy i poddaje ją treści przedstawienia.

Anna Drejas chce ukazać kobiecą postać w ruchu. Utrwalić na obrazie ciekawy – można powiedzieć – konceptualny układ ciała. Jego organiczną zależność i oddziaływanie, ale bez znanej nam, akademickiej plastyczności i precyzji.  Artystka docenia również wartość zaobserwowanego gestu, który jest naturalny, czuły – wtedy, gdy podnosi kota, a nawet przejmujący – w momencie, gdy zasłania twarz. Ten gest, w jednej chwili, wprowadza do przedstawienia emocje.

Hanna Strychalska

*     *     *

Psychodeliczność przenikającego przez postacie tła wzmaga wrażenie innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której emocjonalny wymiar pozwala wyobraźni uwolnić się od siły grawitacji. Poddając się takiemu działaniu, może okazać się, że granice między tym, co abstrakcyjne a tym, co figuratywne, są płynne. (…)
(…) Najczęściej przedstawiany melancholijny wizerunek młodej dziewczyny, której zarysowana kobiecość sugeruje emocjonalne napięcie, jest jednocześnie motywem strzeżonej samotności. Wszyscy „mieszkańcy” wnętrza malarskich poszukiwań Anny zdają się podzielać owe upodobanie do samotności, w której malarka wydaje się czuć najbardziej sobą.

Jacek Soliński