„Uśpione natury”, otwarcie wystawy obrazów Krzysztofa Kuncy

(…) Poszukiwanie nowego wizerunku sacrum, wyłaniającego się z codziennego obrazu profanum, staje się szczególnie nagląca potrzeba współczesności. Czas zagubienia i lęku, zniekształcenia podstawowych wartości, prowadzi donikąd. Artysta w pełni świadomy tych zagrożeń, dotkliwie odczuwa skutki wszechobecnego relatywizmu pragnie widzieć i „widzi” normalność świata tylko u jego źródła. Krzysztof przez malarstwo chce przywracać bezpretensjonalny obraz tego, co w codziennym, zwyczajnym życiu staje się niepojęte, to znaczy czyste i święte. Pragnie pozostawać jak soczewka, przez którą przenika światło natury. Ma to służyć rezonansowi wizualnemu,  by patrząc mógł przejrzeć i zobaczyć nową rzeczywistość.

Jacek Soliński

(…) być może malarskie realizacje Krzysztofa Kuncy stanowią syntezę ikonicznego kanonu z żywą ekspresją, stanowią również przekroczenia granicy dzielącej sacrum i profanum.

Jest to malarstwo o wielkiej, magnetycznej wręcz sile wyrazu, sztuka poruszająca zmysły i wyobraźnię.

Piotr Siemaszko