czwartek, 11 października 2007, godz.18

- Otwarcie wystawy prac Kazimierza Jułgi (1935 – 2002) Pod wieczór w piątą rocznicę śmierci oraz spotkanie poetyckie poświęcone artyście. Wiersze  poety przypomni Alicja Mozga.

 

          Twórczość Kazimierza Jułgi wyrastała z zachwytu nad pięknem świata przyrody. Uprawiając malarstwo, poezję i fotografię bydgoski artysta pozostawał pod urokiem dziewiczej i nieskażonej ludzką obecnością natury. Obdarzony szczególną wrażliwością potrafił dostrzec piękno w najprostszych i najbardziej „powszednich” formach otaczającej nas przyrody. Umiał wydobyć jej subtelny urok. (...)
         Dzieło Jułgi swoimi korzeniami sięga tradycji dziewiętnastowiecznego malarstwa pejzażowego. Artysta, podobnie jak francuscy mistrzowie pragnął przede wszystkim pokazać otaczający nas świat. Element artystycznej interpretacji, silnie zaznaczający się już w twórczości postimpresjonistów, był dla niego drugorzędny. Twórczość Jułgi przypominała pracę skromnego kopisty starającego się wiernie oddać bogactwo dostrzeganych w przyrodzie form. Malarz cierpliwie wsłuchiwał się w „rytm” świata natury, rejestrując każde „poruszenie” zjawiskowej rzeczywistości. (...) Wykorzystując puentylistyczną technikę daleki był od naukowo - badawczej postawy George’a Seurata. (...) Podczas gdy francuski artysta stał na pozycji trzeźwego i zdystansowanego badacza, który z pełnym obiektywizmem stara się klasyfikować dostrzegane zjawiska, Jułga pragnął oddać świeżość bezpośredniego przeżycia natury. Formalne odkrycia Seurata stanowiły dla bydgoskiego artysty jedynie malarską pomoc, sposób organizacji obrazu. Istotny pozostawał konkretny, przenoszony na płótno „wycinek” malowanego świata. Szczególną rolę w procesie odczytywania zmysłowych bodźców pełniła fotografia. Artysta rejestrował na kliszy fotograficznej pierwsze, surowe wrażenia, kształtujące malarską wizję.

         Twórcza postawa Kazimierza Jułgi bliska była leonardowskiej koncepcji natury postrzeganej jako speculum universale. Zgodnie z myślą Leonarda da Vinci zadaniem malarskiego przedstawienia jest „uchwycić” obraz świata jako całości. Każde płótno będąc fragmentem otaczającej nas rzeczywistości ukazuje jednocześnie ogólną strukturę przenikającą krainę materii. Na poszczególnych płótnach rozpoznajemy niezmiennie tę samą, cokolwiek niestałą w swych formach, rzeczywistość. Migotliwe światło i twórcza wrażliwość malarza odsłaniają nam tylko nowe postaci i wyglądy tego samego porządku. Każde płótno stanowi fragment i zarazem kompletną, gotową do odczytania historię.
       Bliskość myśli Leonarda – próba komplementarnego i syntetycznego spojrzenia sytuuje Kazimierza Jułgę w opozycji do dwudziestowiecznych, analitycznych tendencji sztuki pejzażowej. Jułga przeciwstawiał się fragmentarycznemu, „kalejdoskopowemu” widzeniu malarskiemu, rozbijającemu widzialną rzeczywistość na wiele elementów, pomiędzy którymi często trudno doszukać się jakichkolwiek związków. Każdy jego kolejny obraz zdaje się powstawać w odniesieniu do już istniejących płócien. Nowe dzieła stają się „kontynuacją” wcześniejszych. Układają się w jeden „rozciągnięty” w czasie i przestrzeni pejzaż. Przez eliminację i wybór z gamy kolorów i układów kolorystycznych, samych w sobie abstrakcyjnych, powstaje całość. Z wielu widoków – jeden. Synteza – zauważa malarz. (...)
       Niestała w swych różnorakich postaciach natura, ulegając nieustannym metamorfozom stanowiła szczególnie trudne „wyzwanie” dla „skrupulatnego” pejzażysty. Artysta chciał uchwycić kruche piękno w konkretne pojęcia i formy, aby odnaleźć trwały ład rządzący światem zmysłowego piękna.