* * *
Nad morze wzlatuje ptak.
Morze jest kłamstwem, ptak jest
do granic swoich ptakiem. Ale morze
nie ma granic; zmęczony ptak spada
i odtąd jego znaczenie zawiera się
w wietrze.
Jarosław Jakubowski
Jarosław Jakubowski
ur. w 1974 w Bydgoszczy. Poeta i prozaik. Ukończył politologię na Uniwersytecie Gdańskim. Wydał tomy wierszy: "Wada wymowy" (1996), "Kamyki" (1998), "Marta" (2001) i "Wyznania ulicznego sprzedawcy owoców" (2003). Jest autorem dwóch nie wydanych powieści. Publikował m. in. w "Akancie", "FA-arcie", "Frazie", "Odrze", "Studium". Współpracuje z "Toposem". Wystąpił w ramach "Odsieczy" w Porcie Legnica 2002, był laureatem stypendium artystycznego prezydenta miasta Bydgoszczy w latach 2002 - 2003. Pracuje jako dziennikarz w Bydgoszczy, mieszka w Koronowie.
* * *
"Wiersze J. Jakubowskiego objawiają swoje walory: świeże porównania, zmienne nastroje, odważne metafory, subtelność i bezwstyd (och, to za mocno powiedziane!). Poeta o sprawach najintymniejszych potrafi pisać aluzyjnie, delikatnie (...) Czuje materię słowa, kształtuje ją śmiało i z precyzją. Świadom potencji tkwiącej w poetyzacji diametralnie różnych doświadczeń, komponuje obrazy, mieniące się emocjonalnym ciężarem, punktami widzenia czy zasięgiem uogólnień."
Renata Ślepowron - Byrska
"Wiersze Jarosława Jakubowskiego zwracają na siebie uwagę tonem szorstkiej, czasem ironicznej, powagi, wspartej ponadto nieufnością wobec wszystkiego, co nie ma związku z jednostką, co nieautentyczne, puste i fałszujące rzeczywistość. Przeglądają się w nich smutne skamieliny gromadnej, inercyjnej świadomości. Puste gesty, jarmarczne rozrywki, bezmyślne rytuały, odpadki nowoczesności - wyimki z dzisiejszej, hipermasowej »sztuki życia«."
Janusz Pasterski
"Wydaje się, że Jakubowski chce być przede wszystkim poetą czułym na wszystkie poruszenia czerwi rozkładu tak w nim samym, jak otaczającym go świecie sztucznych wzruszeń. Autor jawi się jako prześmiewczy demaskator wszelkich normatywnych modeli współżycia w ramach karnej i zadowolonej z siebie iluzji »bycia autentycznego«."
Krzysztof Siwczyk
"(...) W świecie Jakubowskiego ważne jest, co chce się powiedzieć i do kogo ma to trafić, bowiem wyrosło się z owego najprostszego pragnienia ekspresji własnej. Stąd irytacja bohatera podczas obserwacji innych poetów tego pokolenia pochłoniętego grą o pozycję, a nie o czyjeś sumienie. Bohater chce raczej opowiadać się po czyjejś stronie niźli mówić tylko dla samego mówienia czy uwodzenia wizjami. Chce udowodnić i pokazać, że jego przeraźliwa samotność, tkwienie w lodowatej pustce, w ostatecznym rachunku ma jakiś sens większy, uspołeczniający, łączący wszystkie rozproszone, słabe i stłamszone głosy tych »siedzących po kątach podwórka«. Zdaję sobie sprawę, że są to na razie tylko okruchy, jednak z drugiej strony doskonale wiem, że mamy do czynienia z bardzo świadomym pragnieniem p r z e s ł a n i a (...)"
Karol Maliszewski