Przemysław Dakowicz

Urodzony w 1977 r. w Nowym Sączu. Poeta, krytyk literacki, historyk literatury, doktor habilitowany, adiunkt w Zakładzie Literatury Polskiej XX i XXI wieku (do roku 2017 w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu) Uniwersytetu Łódzkiego, w latach 2010–2013 także wykładowca literatury współczesnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, stały współpracownik dwumiesięcznika literackiego „Topos”. Wydał zbiory wierszy Süßmayr, śmierć i miłość (2002), Albo-Albo (2006), Place zabaw ostatecznych (2011), Teoria wiersza polskiego (2013) Łączka (2013), Boże klauny (2014) i Ćwiczenia duchowne. Poematy (2016) oraz kilka książek eseistycznych i historycznoliterackich, m.in. Helikon i okolice. Notatki o poezji współczesnej (2008), „Lecz ty spomnisz, wnuku”. Recepcja Norwida w latach 1939–1956. Rzecz o ludziach, książkach i historii (2011), Obcowanie. Manifesty i eseje (2014), Afazja polska (2015), Poeta (bez) religijny. O twórczości Tadeusza Różewicza (2015), Kwatera zmartwychwstałej pamięci (2017), Lustra tradycji. Studia i szkice interpretacyjne (2018), Nauka znikania. Wiersze i rozmowy z lat 2006–2018 (2018). Tłumaczony na angielski, francuski, czeski, serbski i słoweński. Przekłada z języka czeskiego.