Jan Piechocki

Działacz kultury, nauczyciel, publicysta, dziennikarz. W 1926 r. uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim stopień doktora filozofii. W latach 1930–1931 przebywał jako stypendysta Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Szwajcarii i Francji, gdzie był słuchaczem Instytutu Jean-Jacques Rousseau w Genewie oraz wizytował szkoły francuskie w Paryżu i w Normandii. Pracę w szkole łączył z czynną działalnością społeczną. Współpracował z prasą bydgoską i poznańską („Dziennik Poznański”, „Wici Wielkopolskie”, „Dziennik Bydgoski”, „Gazeta Bydgoska”, „Kurier Bydgoski”, „Przegląd Bydgoski”), był też stałym recenzentem teatralnym, systematycznie omawiał w miejscowej prasie nowości wydawnicze. Okupację niemiecką przeżył w Bydgoszczy. Dwukrotnie internowany, szczęśliwie uniknął śmierci. Odmówił podpisania niemieckiej listy narodowej. W latach 1945–1948 prowadził zajęcia z historii literatury i kultury w bydgoskiej Szkole Dramatycznej. Od wiosny 1945 r. współpracował z Towarzystwem Uniwersytetów Robotniczych, w którym kierował Studium Wychowania Estetycznego. Jego pasją była publicystyka. Pisywał do „Arkony”, „Ziemi Pomorskiej” (redaktor kolumny Literatura i Sztuka) i dwutygodnika „Pomorze”. Od 1952 r. objął stanowisko redaktora i kierownika działu kulturalno-oświatowego „Ilustrowanego Kuriera Polskiego”. Od 1960 r. poświęcił się wyłącznie pracy dziennikarskiej. Liczne szkice, felietony i recenzje ogłaszał również na łamach „Gazety Pomorskiej”, „Pomorza”, „Tygodnika Demokratycznego”, „Kroniki Bydgoskiej”. Ogółem napisał kilkaset artykułów oraz pracę popularnonaukową pt. „Jan Kasprowicz”. Zostawił kilka zeszytów pamiętników. W 1959 r. otrzymał nagrodę literacką miasta Bydgoszczy za całokształt twórczości. Gdy przeszedł na emeryturę brał czynny udział w życiu kulturalnym miasta. Pochowano go na cmentarzu Nowofarnym przy ul. Artyleryjskiej w Bydgoszczy.